Развіццё дзіцяці дашкольнага ўзросту ажыццяўляецца пераважна ў двух адукацыйных інстытутах — сям’і і ўстанове дашкольнай адукацыі. Бацькі і педагагічныя работнікі — выхавальнікі адных і тых жа дзяцей. Вынік выхавання можа быць паспяховым тады, калі бацькі і педагогі стануць саюзнікамі. Такое супрацоўніцтва дазваляе лепш пазнаць дзіця, паглядзець на яго з розных бакоў і пазіцый, убачыць у розных сітуацыях. Сёння ў аснове новай філасофіі ўзаемадзеяння сям’і і дашкольнай установы ляжыць ідэя аб тым, што за выхаванне дзяцей нясуць адказнасць бацькі, а ўсе іншыя сацыяльныя інстытуты закліканы дапамагчы, падтрымаць, накіраваць, дапоўніць іх выхаваўчую дзейнасць. Бацькі маюць пераважнае права на навучанне і выхаванне дзяцей. Дашкольная ўстанова можа дапамагчы бацькам у вырашэнні пытанняў выхавання дзяцей, але яна ніколі не зможа канкурыраваць з сям’ёй. Менавіта сям’я з’яўляецца самым магутным сродкам у фарміраванні асобы дзіцяці. Жыццё і навука даказалі, што ўсе беды ў дзяцей, а потым і ў дарослых, тлумачацца памылкамі сямейнага выхавання. Прызнанне прыярытэту сямейнага выхавання патрабуе новых адносін сям’і і ўстановы дашкольнай адукацыі. Навізна гэтых адносін вызначаецца паняццямі «супрацоўніцтва» і «ўзаемадзеянне».Сучасныя даследаванні паказваюць, што практыка ўзаемадзеяння ўстановы дашкольнай адукацыі і сям’і мае патрэбу ў змене, грамадству і сям’і патрэбна большая адкрытасць і прызнанне партнёрскіх правоў бацькоў. У цяперашні час ўзрастае эфектыўнасць работы ўстановы дашкольнай адукацыі з сям’ёй пры ператварэнні яе ў адкрытую сацыяльна-педагагічную сістэму з мэтай стварэння адзінай адукацыйнай прасторы «сям’я — дзіцячы сад».Разам з тым гістарычна склалася так, што прадстаўнікі абодвух сацыяльных інстытутаў занадта доўга дзейнічалі паасобку, каб можна было разлічваць на хуткі эфект на пачатковых этапах супрацоўніцтва. Педагогі часта недаацэньваюць ролю сям’і ў фарміраванні асобы дзіцяці. А разам з тым працэс фарміравання культуры бяспекі асобы шмат у чым вызначаецца сямейнымі адносінамі, «бацькоўскім праграмміраваннем». Менавіта ў рамках сямейнага выхавання фарміруецца светапоглядная, маральная і псіхалагічная гатоўнасць да пераадолення небяспекі.Так у замежных даследаваннях шырока разглядаецца ўплыў стылю бацькоўскіх паводзін на выбар дзіцем мадэлі паводзін. У сем’ях, дзе бацькі ставяцца да дзяцей добразычліва, з разуменнем, патрабуюць ўсвядомленых паводзін, прама і ясна тлумачаць матывы сваіх патрабаванняў, вырастаюць дзеці з высокім узроўнем незалежнасці, упэўненасці ў сабе, актыўнасці, здольнасці разабрацца ў навакольным становішчы, пастаяць за сябе. Калі дзеці больш спадзяюцца на кантроль, строгасць, пакаранне, яны недастаткова ўпэўнены ў сабе, замкнёныя, недаверлівыя. І, нарэшце, менш за ўсё абаронены і ўпэўненыя ў сабе дзеці паблажлівых, непатрабавальных, неарганізаваных бацькоў.